CHP İLÇE KONGRELERİNİ KORKARAK, İZLİYORUM. NEDEN Mİ?

CHP İLÇE KONGRELERİNİ KORKARAK, İZLİYORUM. NEDEN Mİ?

Sizi merakta bırakmayayım. Korkumun nedenini dilim döndüğünce özetlemeye çalışayım. Üyesi olduğum ilçe örgütünü 400 ilçe delegesi var. Bu yazım tarihi itibariyle kesin başkan aday sayısı belli değil. Nabız yoklayanlar, havayı koklayanlar, etrafı kolaçan edenler, pazarlık edenler, delegelerle kulis yapıp görüşenler oluyor. Duruma göre adaylığını açıklayanlar, adaylıktan çekilenler oluyor. Yani her an her şey değişebiliyor.

Hiçbir şey üyelerin bilgisi dâhilinde olmadığı için, daha doğrusu seçimlerle ilgili gelişmeler üyelere bildirilmediği için, ilçe binasında bu konularda ayrıntılı bilgi verenler olmadığı için, anlatımlarımda yanılma payım olabilir.

Bildiğim kadarıyla bu güne kadar ilçe yönetimi seçilen delegeleri toplantıya çağırmamıştır. Başkan adayları tüm delegelerin ve ilgi duyan üyelerin huzurunda kendilerini tanıtmamışlardır. Kısa orta uzun vadede yapacaklarını yapmayacaklarını yazılı ve sözlü olarak açıklamamış ve anlatmamışlardır. Oy kullanacak delegelere ve merak eden üyelere bu fırsat bu olanak tanınmamıştır. Her şey son güne, hatta son ana bırakılmıştır. (başka ilçelerde nasıl oluyor bilmiyorum)

Böyle bir durumda başkan adayı ben olsaydım. 67 mahallede 400 delegeye nasıl ve hangi yöntemle ulaşıp kendimi, tanıtacaktım? Plan ve projelerimi nasıl anlatacaktım? Toplantı yapılacak yerlerin giderini, telefon giderlerini, çay masraflarını nasıl karşılayacaktım. Bu sorulara cevap bulamıyorum. Kimseye soramaya cesaret edemiyorum. Sorsam da yanıt alamıyorum. Sonuçta başkan sadece kendi çıkarı için seçilmiyor hepimizin çıkarı için seçiliyor.

Biliyorum ki bu konuda ilçe örgütünün başkan adaylarına maddi bir katkısı olmuyor. Kendi kendime sorular soruyorum. Kendi parasını harcayarak başkanlığa ya da yönetim kuruluna seçilenler. Ne kadar tarafsız olabilirler? Üyeler arasında eşitliği adaleti, nasıl sağlayabilirler. Parti içi demokrasiyi nasıl uygulayabilirler? Üyelere nasıl güven verebilirler? İşte bu sorulara cevap bulamadığım için korkuyorum. Kendi adıma değil demokrasi uygulanamayacağı için korkuyorum. Umutlarımın kırılacağı endişesi ile korkuyorum. Ama kendimi teselli ediyorum. Neyse ki emekli maaşımla başkan adayı falan olmamışım. 19.04.2012

BU YAZIMI CHP’NİN GERÇEK SAHİPLERİNE YAZIYORUM.

Milletvekili genel seçimlerinde seçim süreci boyunca birlikte çalıştığımız ev hanımı olan, bayan arkadaşlarımdan birsi 18.4.2012 tarihli bir yazıma aynı gün verdiği yanıtta aynen şunları yazıyor ” Yıldırım’da gitmediğimiz mahalle kalmadı. Vicdanen müsterihim. Hiçbir beklentimiz olmadan halka CHP’yi tanıttık. Gönüllü olarak tanıttık” Bu satırları okuyup duygulanmamak etkilenmemek elde değildir. bu satırlar binlerce on binlerce CHP’nin duygularını düşüncelerini yansıtıyor.

CHP’yi 88 yıldır oylarıyla ayakta tutan, yaşatan işte inançtır. Bu insanlardır. Bu kararlılıktır. Hiç tartışmasız CHP’nin gerçek gerçek sahipleri iste bu insanlardır.

CHP’yi yıllarca muhalefet etmeye mahkûm edenler, iktidar yollarını kapatanlar ise, ne bugünkü, nede dünkü siyasi rakipleri değildir. CHP’sinin gerçek sahiplerinin omuza basarak yükselen ve yükselmek isteyen maskeli bencil anlayışlar ve zihniyetlerdir.

Bu anlayış ve bu zihniyetler CHP’yi ne yazık ki esir almıştır. CHP bu anlayıştan ve zihniyetten kurtulmadıkça, kurtarılmadıkça, gerçek sahiplerinin eline teslim edilmedikçe CHP’nin iktidara gelme şansı olamaz. Parti içi demokrasiye geçme şansıda olamaz. CHP vefalı, inançlı ve kararlı insanların oyu ile belki bir süre daha ayakta kalabilir. Hepsi o kadar.

Seçmenine vefasızlık eden hiçbir partinin ömrü CHP kadar uzun olamaz. Olmamıştır da Türkiye’de yakın tarihimizde ibret alınacak örnekleri çoktur. Umarım bugünkü yöneticileri CHP’nin gerçek sahiplerinin umutlarını kurutacak değil yeşertecek adımları daha fazla gecikmeden atar.

CHP’nin inançlı ve kararlı gerçek sahiplerine yürekten selam olsun.